Wszystko jest polityczne, ale sztuka nie jest wszystkim. Choć sama nie ma nic wspólnego z władzą, stale musi się z nią konfrontować. Sztuka polega na nadawaniu kształtu temu, co niemożliwe. Jest ona nieskończonym ciągiem porażek, które warto ponosić. Żyjemy jednak w społeczeństwie nieakceptującym ich. Ten cynizm wymaga ponownego przemyślenia, podobnie jak oczekiwanie, że polityk będzie mędrcem obdarzonym głęboką historyczną świadomością, prowadzącym nas odważnie i w wielkim stylu ku lepszej przyszłości. Oczekujemy też, że bankier będzie miał choć odrobinę moralności, a konsument zrozumie, że jest coś podejrzanego w zbyt taniej parze dżinsów. W takiej sytuacji artysta musi zachowywać się jak myśliciel, który szuka mądrości i odmawia tuszowania pęknięć. W otwartym wykładzie Jan Lauwers opowie o swojej wizji sztuki i artysty.
Jana Lauwersa – wraz z Grace Ellen Barkey oraz Maartenem Seghersem – będzie można usłyszeć również podczas spotkania Skok w wiarę 23.06 o g. 15 na placu Wolności.
JAN LAUWERS
Jest reżyserem, dramaturgiem, artystą sztuk wizualnych. Międzynarodowe uznanie zyskał za swoją oryginalną działalność teatralną w ramach zespołu Needcompany, który założył wraz z Grace Ellen Barkey w 1986 r. w Brukseli. Jan Lauwers jest również aktywny jako artysta wizualny, jego prace były pokazywane m.in. w BOZAR (Bruksela) czy McaM (Szanghaj). W latach 2009-2014 był artystą rezydentem w Burgtheater w Wiedniu. W 2012 r. został nagrodzony honorowym odznaczeniem za zasługi dla Republiki Austrii. W 2014 r. jako pierwszy Belg w historii otrzymał na Biennale w Wenecji Złotego Lwa za całokształt twórczości.
Jan Lauwers studiował malarstwo na Akademii Sztuki w Gandawie. W 1979 r. razem z grupą znajomych założył Epigonenensemble (dwa lata później przekształcone w kolektyw Epigonentheater) i zyskał uznanie publiczności i krytyków, produkując sześć przedstawień. Odegrały one ważną rolę w ruchu radykalnych przemian we flamandzkim i europejskim teatrze na początku lat 80. XX w. Ruch ten nazwano nową flamandzką falą.
Jan Lauwers „potrzebuje towarzystwa” (needs company). Ta potrzeba skłoniła go do założenia z Grace Ellen Barkey zespołu Needcompany w 1986 r. Razem są odpowiedzialni za duże produkcje zespołu. Przez lata współpracowali z nieszablonowym zespołem tancerzy, muzyków i performerów, zyskując międzynarodowe uznanie i rozpoznawalność. Od początku każda produkcja była wielojęzyczna.
W pierwszych spektaklach Needcompany dominowała wizualność, w kolejnych na znaczeniu zyskiwały język opowieści i główny temat – oś narracji. Twórczość Jana Lauwersa określa się często jako postdramatyczną, ale w ostatnich latach artysta redefiniował ten termin. Jedną z najważniejszych cech jego teatru jest transparentne, „myślące” aktorstwo i paradoks „grania” i „performowania”.