Pierwszy fabularny film Jana Lauwersa. Opowiada on o niewielkiej społeczności, podzielonej i negatywnie do siebie nastawionej. Lauwers, inspirując się grecką tragedią, stworzył opowieść o indywidualnych ludzkich dramatach, które wpływają na życie lokalnej społeczności. W ten sposób reżyser odkrywa zasady działania ludzkiej natury, wystawiając swoich bohaterów na spotkanie z granicznymi przeżyciami, takimi jak np. śmierć. Film miał swoją premierę na festiwalu w Wenecji.
Jan Lauwers
Jan Lauwers jest reżyserem, dramaturgiem, artystą sztuk wizualnych. Międzynarodowe uznanie zyskał za swoją oryginalną działalność teatralną w ramach zespołu Needcompany, który założył wraz z Grace Ellen Barkey w 1986 r. w Brukseli. Jan Lauwers jest również aktywny jako artysta wizualny, jego prace były pokazywane m.in. w BOZAR (Bruksela) czy McaM (Szanghaj). W latach 2009-2014 był artystą rezydentem w Burgtheater w Wiedniu. W 2012 r. został nagrodzony honorowym odznaczeniem za zasługi dla Republiki Austrii. W 2014 r. jako pierwszy Belg w historii otrzymał na Biennale w Wenecji Złotego Lwa za całokształt twórczości.
Studiował malarstwo na Akademii Sztuki w Gandawie. W 1979 r. razem z grupą znajomych założył Epigonenensemble (dwa lata później przekształcone w kolektyw Epigonentheater) i zyskał uznanie publiczności i krytyków, produkując sześć przedstawień. Odegrały one ważną rolę w ruchu radykalnych przemian we flamandzkim i europejskim teatrze na początku lat 80. XX w. Ruch ten nazwano nową flamandzką falą.
Jan Lauwers „potrzebuje towarzystwa" (needs company). Ta potrzeba skłoniła go do założenia z Grace Ellen Barkey zespołu Needcompany w 1986 r. Razem są odpowiedzialni za duże produkcje zespołu. Przez lata współpracowali z nieszablonowym zespołem tancerzy, muzyków i performerów, zyskując międzynarodowe uznanie i rozpoznawalność. Od początku każda produkcja była wielojęzyczna.
W pierwszych spektaklach Needcompany dominowała wizualność, w kolejnych na znaczeniu zyskiwały język opowieści i główny temat – oś narracji. Twórczość Jana Lauwersa określa się często jako postdramatyczną, ale w ostatnich latach artysta redefiniował ten termin. Jedną z najważniejszych cech jego teatru jest transparentne, „myślące" aktorstwo i paradoks „grania" i „performowania".