Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

15 - 24/06/2018

Iwo Vedral, Krystyna „Lama” Szydłowska, Dawid Dąbrowski / fot. Ada Szydłowska
GaleriaIwo Vedral, Krystyna „Lama” Szydłowska, Dawid Dąbrowski / fot. Ada Szydłowska
  • No more tears – obiecywała reklama szamponu na początku lat 90. XX w. Promienny uśmiech Barbary Piaseckiej Johnson, imigrantki, najpierw służącej w domu milionerów, wreszcie jednej z najbogatszych wówczas kobiet świata, wdowy po potentacie w branży farmaceutycznej starszym od niej o ponad 40 lat. Kolekcjonerka dzieł sztuki, filantropka, dobrodziejka polskiej Solidarności dawała nadzieję, że bolesny proces ustrojowej transformacji również obędzie się bez łez.

    W nowojorskim sądzie podczas niezwykle brutalnego procesu o spadek po mężu Barbara opisywała wizje, których miała doświadczać w wieku 15 lat: „Leżę na łące pośród koniczyny. Koniczyna jest czterolistna. Jestem głodna, jak cała nasza rodzina. I wtedy słyszę głosy, które mówią, że powinnam wyruszyć w świat i kupić wielkie dzieła sztuki, aby próbować pomóc zniewolonej Polsce”. Kiedy w czerwcu 1989 r. przybywa do Gdańska, w powietrzu unosi się klimat oczekiwania, przeczucie nadchodzącej zmiany, rozbudzona religijna tęsknota. W Gdańsku Barbara w kościele św. Brygidy kroczy pod rękę z Lechem Wałęsą przy dźwiękach pieśni Boże, coś Polskę. Chce kupić stocznię. „Anioł Gdańska”, „polska Joanna d`Arc” – krzyczą tytuły gazet, portret Barbary wisi na bramie stoczni obok portretu Jana Pawła II. Barbara ostatecznie nie kupuje zakładu. Jej historia to amerykański sen i polska rozbudzona tęsknota religijna. Nadzieja na cud. A jej przyjazd do Polski to wizyta uzdrowiciela. Zbiorowa terapia. Próba wybudzenia ze snu. Sen.

  • Iwo Vedral

    Absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie. Debiutował spektaklem „Puzzle” Szymona Wróblewskiego w Starym Teatrze w Krakowie. Zrealizował m.in.: „Amok, moją dziecinadę” Thomasa Freyera w Teatrze Nowym w Krakowie, „Podróż poślubną” Władimira Sorokina w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze, „Twarzą do ściany” Martina Crimpa w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, „Solness” wg Henryka Ibsena w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, „Śmierć komiwojażera” Arthura Millera w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku. Za spektakl „Ulica” wg powieści Daniela Odiji w Teatrze Nowym w Słupsku otrzymał Nagrodę Specjalna Marszałka Województwa Pomorskiego (2016). Jest dwukrotnym stypendystą MKiDN.

    Polski Teatr Tańca istnieje od 1973 roku, jest profesjonalnym autonomicznym zespołem, którego oblicze przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje się przekraczaniem granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, wyzwalaniem z przypisanych tradycją środków wyrazu, skłanianiem ku interdyscyplinarności, poszukiwaniem nowych przestrzeni teatralnych i opartym na kreatywnej improwizacji procesie tworzenia.

  • Reżyseria: Iwo Vedral
    Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
    Muzyka: Dawid Dąbrowski
    Scenografia, kostiumy: Paula Grocholska
    Dramaturgia: Michał Kurkowski
    Reżyseria światła: Aleksander Prowaliński
    Video: Kuba Falkowski
    Występują i współtworzą: Paulina Jaksim, Julia Hałka, Katarzyna Kulmińska, Sandra Szatan, Emily Wong, Żaneta Majcher (stażystka), Maciej Cymorek, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Dominik Więcek