Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

15 - 24/06/2018

Galeria
  • PRZEGLĄD 3 SPEKTAKLI FESTIWALOWYCH:

    Liceum Ogólnokształcące nr 4 im. Komisji Edukacji Narodowej w Poznaniu
    faith_you

    Krótka historia opowiedziana z punktu widzenia Pokolenia Z podglądającego pozostałych millenialsów. Wiwisekcja współczesnego społeczeństwa oraz jego wewnętrznych relacji dokonywana przez grupę licealistów, którzy chcą zrozumieć skąd się bierze i czym jest samotność w tłumie, nieufność, potrzeba wsparcia oraz wiara w drugiego człowieka. Czy jest ona jeszcze możliwa?

    Escola Sagrada Familia (El Masnou, Hiszpania)
    Ciemność

    „Za bardzo skupiamy się na różnicach. To powoduje wiele chaosu, sceptycyzmu i znęcania się w świecie, w którym żyjemy. Gdyby w zamian każdy z nas skupił się na tym, co mamy ze sobą wspólnego, bylibyśmy szczęśliwi". Ciemność! Czy jest gdzieś przycisk, którego możemy użyć, żeby włączyć światło? Czy możemy powstrzymać żyjące w nas zło? Czyż nie łatwo jest nie czynić bliźniemu, co tobie niemiłe? Łatwo? Pomyśl jeszcze raz: łatwo? Tak! Ale czy rzeczywiście chcemy, żeby było to łatwe? Być może nie, ale oto nadchodzimy! Zmiany są możliwe; my, nastolatkowie, możemy przełamywać bariery. Musimy bardziej się nawzajem zrozumieć. Gazety wciąż przypominają nam o ciemności! A my chcemy światła! Chcemy pozostać optymistami! Chcemy pokazać ludziom wokół, że może być inaczej. Wierzymy w to, co robimy. Wierzymy w ciebie, człowieku!

    Liceum Ogólnokształcące nr 5 im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu
    Wieża Melancholii

    Z góry nie słychać miasta. Nie słychać samochodów na ulicach. Nie słychać ptaków ćwierkających na drzewach. Nie słychać ludzi szepczących za twoimi plecami. Nie słychać wbijania szpilek. Nie słychać szyderczych śmiechów. Nie słychać nic.

    Tylko cisza, melancholia.

    Z góry nie widać miasta. Nie widać bloków ustawionych w rzędy. Nie widać ławek w parku. Nie widać koloru skóry. Nie widać płci. Nie widać orientacji seksualnej. Nie widać ludzkiej niechęci. Nie widać nic. Ja też nie chciałem/chciałam nic słyszeć ani nic widzieć. 

    Nie chciałem/chciałam nawet tej ciszy, tej melancholii.