Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

15 - 24/06/2018

Dom sarmacki / fot. Maciej Zakrzewski
GaleriaDom sarmacki / fot. Maciej Zakrzewski
  • Dom Sarmacki / Mikromuzeum Pamięci Społecznej i Święto ulicy Lotaryńskiej

    Osiedle Opieki Społecznej na Naramowicach to wzorowy przykład budownictwa społecznego lat 30. XX wieku, który zyskał uznanie międzynarodowych architektów. Projekt „Domu Sarmackiego” to próba spojrzenia na losy poznańskiego osiedla w kontekście wymazywania jego obecności przez „egzotykę” sprowadzaną w to miejsce przez deweloperów oraz autorski komentarz do współczesnego obrazu polityki architektury społecznej. Kamila Wolszczak i Marcin Zalewski we współpracy z mieszkańcami podejmą działania, które spróbują odkryć na nowo potencjał osiedla oraz jego bogatą i zróżnicowaną historię. Artyści wspólnie z mieszkańcami osiedla utworzą mikromuzeum społecznej pamięci przybliżające zbiorowe doświadczenia osób związanych na co dzień z tym miejscem. Finałem projektu będzie wspólny piknik, wystawa fotografii będąca efektem współpracy uczniów Szkoły Podstawowej nr 48 na Naramowicach i szkoły z Rio de Janeiro oraz spacer w poszukiwaniu pozostałości oryginalnych elementów osiedla.

    w ramach cyklu: ARCHITEKTURA RELACJI / REZYDENCJE
    Działania wokół zwątpienia w lokalność rozpoczęliśmy w lutym, zapraszając na rezydencje trzy niepoznańskie duety twórcze: Michała Mioduszewskiego i Arka Pasożyta, Kamilę Wolszczak i Marcina Zalewskiego oraz Karolinę Włodek i Adama Martyniaka.

    Punktem wyjścia do artystyczno-społecznych działań były trzy poznańskie osiedla powstałe w latach 30. XX wieku w ramach programu budownictwa socjalnego: Osiedle Opieki Społecznej na Naramowicach (Wolszczak/Zalewski), Osiedle im. ks. Skorupki na Górczynie (Mioduszewski/Pasożyt) oraz baraki przy ul. Jarzębowej i Opolskiej na Świerczewie (Włodek/Martyniak).

    Zamieszkałe do dziś miejsca uobecniają realizacje architektoniczne, które miały pokazywać, że istnieje możliwość projektowania inżynierii, zdolnej do przekształcenia relacji społecznych, wznosząc się ponad projektowanie samej tkanki mieszkalnej. To na pozór czysto utopijne myślenie przez pewien czas było utopią w działaniu i dawało szansę na w miarę godne warunki życiowe osobom z różnych powodów wykluczanym. To często pełne wiary, momentami trudne opowieści o byciu razem. Jak zmienił się ich bieg wobec przemian w polityce mieszkaniowej po 1989 roku?

  • Kamila Wolszczak

    Artystka interdyscyplinarna. Zajmuje się performensem oraz tworzy projekty site-specific. Od 2012 roku organizuje i kuratoruje SUWy (Samonośne Uniwersalne Wystawy), w ramach których podejmuje temat relacji artysty i odbiorcy w sytuacjach specyficznych dla konkretnego miejsca. W ramach ESK2016 założyła Pracownię Komuny Paryskiej 45, gdzie prowadziła zajęcia kreatywne z najmłodszymi sąsiadami Przedmieścia Oławskiego we Wrocławiu. Organizuje miejskie spacery po peryferiach „Przesuwanie" oraz galerie sztuki dzieci w mikropustostanach „SUWaczek".

    Marcin Zalewski

    Antropolog kultury, dziennikarz. Współprowadzi Fundację Wybudowania, która w swoich działaniach łączy zainteresowanie krajobrazem, architekturą i kulturą Polski pozawielkomiejskiej oraz sztuką współczesną. Kurator festiwalu sztuki Nowe Ciepło. Prowadził takie projekty artystyczno-badawcze jak Obserwatorium Miejskie, Pracownia Społecznego Dizajnu czy Archeologie Miejskie. Członek kolektywu Grupa nad Wisłą. Zawodowo pracuje jako dziennikarz w „Gazecie Nowomiejskiej” i zamieszkuje Nowe Miasto Lubawskie.